This article is online available in Dutch. It was first published in Het Parool.
Pedal assist? Yeah, in your calves!
De fietsenmaker boog zich over mijn e-bike en spelde de letters op het frame hardop. Geen van ons wist hoe je de merknaam uit moest spreken.
Ik bekende dat hij van de Lidl was. Het was de allergoedkoopste elektrische fiets die je nieuw kon kopen. Hij werd thuisbezorgd in een platte doos, het stuur en de pedalen moest ik er zelf op schroeven. Een slot was in zijn geheel wegbezuinigd. Maar wat wil je, voor duizend euro? En hij fietste heerlijk. Tot de dag waarop de garantie verviel.
“En toen stopte de trapondersteuning ermee?” bromde de fietsenmaker. Zijn blik gleed van mijn fiets naar mij en weer terug. “Ik durf te wedden dat niemand in Nederland er onderdelen voor heeft.”
Liefkozend sussend streek ik met mijn hand over het zadel. Al zes maanden fietste ik zo rond, 20 kilometer per dag, zwetend, ingehaald door alles wat twee wielen heeft. Wie ooit is vergeten zijn accu op te laden of de actieradius ervan heeft overschat, weet hoe zwaar dat is.
Passeerde ik op die slopende tochten het politiebureau Oost-Zeeburg, dan overwoog ik een list: de GPS-tracker van de verzekeraar lostrekken en in de gracht mieteren, de fiets dumpen op een industrieterrein, online aangifte doen en mijn geld terugvragen. Elke maandag nam ik me voor het plan dat weekend uit te voeren. Op vrijdag haakte ik af. Wat als ze me betrapten? Of erger nog, wat als het lukte? Verzekeringsfraude, is behalve strafbaar, nogal onethisch. En ik heb een verschrikkelijk opdringerig geweten.
“U bent mijn laatste hoop,” smeekte ik de rijwielhersteller. Dat was niet eens gelogen. Ik had al zeven fietsenmakers bezocht.
Er verscheen iets meewarigs in zijn blik. “Dat zadel wil ik nog wel van je overnemen. Maar voor jou is het tijd voor iets nieuws.” Hij verdween naar achteren. Toen hij terugkwam, duwde hij iets voor zich uit dat laag boven de grond rolde. Het leek niets te wegen, want hij hield het overeind met twee gestrekte vingers op het midden van het stuur.
Goed, het was even wennen. Maar inmiddels is mijn conditie beter dan ooit. En alle andere tweewielers hebben het nakijken. Ook de fietsenmaker was in zijn nopjes. “Trapondersteuning? Die heb je al. In je kuiten!” riep hij me na. Mijn oude zadel zwaaide hij als een trofee boven zijn hoofd. Een e-bike die het aflegt tegen een dertig jaar oude Koga Miyata-racefiets, hij vond het prachtig.
•
13 augustus 2025
